Miód ma zazwyczaj konsystencję gęstego płynu, ale też występuje w postaci stałej. Może mieć barwę od białej, poprzez jasnożółtą do ciemnobrązowej. W zależności od tego czy miód powstał z nektaru czy spadzi wyróżniamy miody nektarowe (kwiatowe), spadziowe oraz mieszane.
SKĄD SIĘ BIERZE ZDROWOTNE DZIAŁANIE MIODU?
Jego dobroczynne dla zdrowia składniki trafiają wprost do naszego krwiobiegu, z pominięciem procesu trawienia. Miód pszczeli posiada wartości lecznicze dzięki obecności specjalnych enzymów dodawanych przez pszczoły w trakcie produkcji.
Jego preparaty mają właściwości odtruwające – eliminują z organizmu ołów i inne metale ciężkie. Mają również właściwości ogólnie wzmacniające, regenerujące i uodparniające. Kuracja miodem ma swoją fachową nazwę – jest to apiterapia, dziedzina medycyny, która zajmuje się leczeniem i profilaktyką schorzeń przy użyciu miodu oraz innych produktów pszczelich np. propolisu.
NAJZDROWSZA APTEKA TO PSZCZELA PASIEKA
W zależności od tego, z jakiego nektaru kwiatowego miód powstaje, działa na różne dolegliwości.
- Miód akacjowy – o kolorze białym lub kremowym. Uważany jest za najjaśniejszy z miodów. W smaku jest słodki, ale nieco mdły. Znajduje zastosowanie przy zaburzeniach ze strony układu pokarmowego.
- Miód rzepakowy – odznacza się jasnym kolorem, od białego do jasnożółtego. W smaku jest słodki, czuć zapach kwiatów rzepaku. Jest łatwo przyswajalny przez wątrobę. Może być stosowany przy chorobach serca i stanach zapalnych górnych dróg oddechowych.
- Miód lipowy – w stanie płynnym ma barwę herbacianą. Jego smak jest ostry i gorzkawy. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Ma właściwości przeciwgorączkowe, napotne, wykrztuśne i uspokajające.
- Miód koniczynowy – otrzymywany z koniczyny białej ma kolor słomkowy i jest słodki. Natomiast miód otrzymany z koniczyny czerwonej odznacza się ciemniejszym kolorem i jest lekko kwaśny. Działa on uspokajająco, używany przy leczeniu anemii.
- Miód malinowy – o charakterystycznym zapachu malin i kwaśnym smaku. Zawiera dużo kwasów organicznych i pektyn. Stosowany jest przy leczeniu niedokrwistości i miażdżycy, może działać napotnie, przeciwgorączkowo i antyseptycznie.
- Miód gryczany – jest to typowy ciemny miód. Przy dostępie światła może stać się prawie czarny. Ma charakterystyczny ostry, słodki smak oraz intensywny zapach kwiatów gryki. Stosowany jest przy leczeniu schorzeń układu krążenia, miażdżycy, osłabieniu pamięci oraz przy zaburzeniach na tle nerwowym.
- Miód wrzosowy – ma kolor bursztynowy. Odznacza się intensywnym zapachem wrzosu i aromatem. Zawiera dużo witamin z grupy B. Posiada właściwości lecznicze przy zapaleniu dróg moczowych, kamicy nerkowej oraz zapaleniu jelit.
- Miód wielokwiatowy – jest zbierany z różnych roślin. Jego zapach i barwa zależą od zebranego nektaru. Stosowany jest przy anemii, a także przy walce z alergią.
Oprócz miodów kwiatowych, drugą grupę stanowią miody spadziowe. W Polsce są to zazwyczaj miody otrzymywane z jodły i świerku. Substancje w nich zawarte są stosowane przy leczeniu schorzeń dróg oddechowych. Są zdrowsze, dlatego polecane są dla dzieci. Miody otrzymane ze spadzi drzew liściastych mają właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciw zapalne i dezynfekujące. Możemy także się spotkać z miodami mieszanymi. Mają one dużą aktywność antybiotyczną.
W JAKIEJ FORMIE NAJLEPIEJ SPOŻYWAĆ MIÓD?
Medycyna ludowa i lekarze zgadzają się, że miód wspomaga leczenie wielu chorób. Ale tylko wtedy, gdy jest spożywany w odpowiedni sposób – najlepiej wieczorem zalać łyżkę miodu przegotowaną wodą i odstawić do rana. Mówi się, że miód rozcieńczony ma więcej właściwości niż miód w skondensowanej formie. Wtedy cukier i wszystkie odżywcze składniki są najlepiej przyswajane. – mówi Edmund Rostkowski, doświadczony pszczelarz. Jednak według prof. nauk farmaceutycznych Artura Stojko, ludzie, którzy w takiej formie spożywają specyfik, popełniają błąd, bo hormony roślinne zawarte w miodzie nie rozpuszczają się w wodzie, ale osadzają na ściankach szklanki, przez co nie korzystamy z ich dobrodziejstwa. Zatem, w jakiej formie należy spożywać miód? Według naukowca miód najlepiej spożywać w naturalnej postaci, bez rozcieńczania, bo dodatkowo działa antybakteryjnie na przełyk.
MIÓD A GORĄCA HERBATA
Czy miód traci właściwości jeśli posłodzimy nim herbatę? To zależy. Ciepłe napoje można „pomiodzić”, ale starajmy się, by temperatura nie przekroczyła 50-60 stopni Celsjusza. Jeśli już dodamy miód do wrzątku, to należy go wypić w ciągu 10 minut – mówi Pan Edmund. Dlaczego tak się dzieje? W miodzie jest dużo enzymów, w tym najważniejszy – inhibina, która niszczy bakterie, wirusy i grzyby. Ale enzym ten jest bardzo wrażliwy na światło i temperaturę. Jeżeli włożymy łyżeczkę miodu do gorącego mleka, to ulegnie on rozkładowi, a my wypijemy tylko słodkie węglowodany, ponieważ inhibina ścina się tak jak białko w temperaturze powyżej 42 stopni. – wyjaśniła w wywiadzie dla portalu „Dbam o Zdrowie” dr Jolanta Żeligowska-Garnczarek, specjalistka od apiterapii.
KOSMETYCZNY CUD-MIÓD
Już w starożytnych czasach miód został doceniony za swoje właściwości. W starożytnym Egipcie wykorzystywano go jako kosmetyk, afrodyzjak, a także środek do balsamowania. Prawdopodobnie niezwykła uroda Kleopatry była wynikiem częstych kąpieli w oślim mleku z miodem. Poppea, żona cesarza Nero używała mieszaniny mleka i miodu w formie okładów podtrzymujących piękny, młody wygląd jej twarzy.
Ostatnie badania naukowe potwierdzają silne działanie antybiotyczne miodu. Miód hamuje rozwój bakterii, grzybów, wirusów, pierwotniaków. Miód jest środkiem pomagającym w nawilżeniu i utrzymaniu odpowiedniej wilgotności skóry. Stąd jest naturalnym składnikiem wszelkiego rodzaju kosmetyków, nawet tych do delikatnej skóry, w tym dzieci. W Polsce najlepszym kosmetycznym miodem jest miód mniszkowy z mniszka pospolitego czyli tzw. mlecza. Skutecznie uelastycznia skórę. Jako maseczka na włosy pomaga w walce z rozdwajającymi się końcówkami.
Uważany za ojca medycyny – Hipokrates swoją długowieczność zawdzięczał produktom z miodu. Ponoć dzięki słabości do tego napoju sędziwego wieku dożył także Pitagoras. Co prawda współczesne badania nie potwierdziły wpływu miodu na długowieczność, ale jeszcze nie wszystkie substancje pochodzące z ula zostały do końca rozszyfrowane i zbadane.
Miód malinowy
Pochodzi z kwiatów maliny (Rubus idaeus) charakteryzuje się kolorem złocistym, po skrystalizowaniu jaśnieje, prawie śnieżnobiały. Malina kwitnie około 3 tygodnie, a rozpoczyna kwitnienie z końcem maja. Z 1 ha można pozyskać od 40 do 120kg miodu. Zapach miodu miły przypomina zapach kwiatów malin. Podobnie jak miody poprzednie szybko krystalizuje. Miód malinowy działa rozgrzewająco, napotnie, przeciwgorączkowo. Zawarte w tym miodzie kwasy tłuszczowe i betacytosteryny sprawiają, że polecany jest jako lek przeciwmiażdżycowy. Stosowany jest również w schorzeniach górnych dróg oddechowych, przeziębieniach i nieżycie żołądka.
Najliczniejszą grupę związków w miodzie stanowią węglowodany. W największej ilości monosacharydy: glukoza (~34%) i fruktoza (~39%). Istotnym czynnikiem wpływającym na smak miodu są kwasy organiczne. W największej ilości występują kwasy: glukonowy, jabłkowy i cytrynowy. Zasadniczą grupą związków decydującą o smaku i aromacie miodu są olejki eteryczne pochodzące z nektaru. Łącznie z miodu wyodrębniono ponad 50 substancji aromatycznych, wśród których znajdują się wyższe alkohole alifatyczne, aldehydy i ketony a także estry i związki polifenolowe. Barwa miodu uzależniona jest od obecności różnych barwników. Największe znaczenie maja karotenoidy, głównie β-karoten i ksantofil. Zawartość związków azotowych w miodzie jest niewielka. Spośród białek występujących w miodzie ważną rolę biologiczną spełniają enzymy. Pochodzą one głównie z gruczołów ślinowych pszczół. Do najważniejszych należy zaliczyć inwertazę, która powoduje rozpad sacharozy do glukozy i fruktozy, α-amylazę i β-amylazę, prowadzące do przemiany polisacharydów do dekstryn a następnie do cukrów prostych; oksydazę glukozy powodującą utlenianie glukozy do kwasu glukonowego. W reakcji tej powstaje nadtlenek wodoru – związek o właściwościach antyseptycznych. Ponadto miód zawiera pewne ilości mikroelementów: (potas, chlor, fosfor, magnez, wapń, żelazo, mangan, kobalt i inne). W miodzie stwierdzono również występowanie substancji o charakterze hormonalnym. Ważne zadanie spełnia acetylocholina. Miód zawiera także niewielkie ilości witamin – B1, B2, B6, B12, kwas foliowy, kwas pantotenowy i biotynę.
Wartość kaloryczna 100 g miodu waha się w granicach 320–330 kcal. Dominujący udział cukrów prostych – glukozy i fruktozy, decyduje o właściwościach wzmacniających miodu. Cukry te są wchłaniane w układzie pokarmowym bezpośrednio do krwi, gdzie w zależności od potrzeb przetwarzane są w energię lub odkładane w wątrobie w postaci glikogenu. Miód jest cennym produktem odżywczym, zwłaszcza dla ludzi wyczerpanych pracą fizyczną czy umysłową. Obecnie miód wchodzi w skład diety: sportowców, alpinistów, płetwonurków. Cukry proste biorą też udział w detoksykacji, chroniąc w pewnym stopniu przed działaniem zanieczyszczonego środowiska oraz obniżając toksyczne działanie alkoholu, nikotyny i innych używek. Obecna w miodzie acetylocholina obniża ciśnienie i poprawia krążenie krwi, natomiast cholina działa ochronnie na wątrobę oraz zwiększa wydzielanie żółci. Jony metali zawarte w miodzie stymulują produkcję czerwonych ciałek krwi i hemoglobiny. Antybakteryjne właściwości miodu są wynikiem kompleksowego działania kilku czynników. Jednym z nich jest powstający nadtlenek wodoru. Bakteriostatyczne działanie miodu wywołane jest także jego wysokim ciśnieniem osmotycznym, jak również może być to efekt działania olejków eterycznych i flawonoidów, występujących w miodzie w niewielkich ilościach. Miód odznacza się również właściwościami przeciwzapalnymi, odnawiającymi i oczyszczającymi. U dzieci spożycie miodu wzmaga rozwój umysłowy i zwiększa odporność na choroby. Dzieci w wieku 1–4 lat powinny dostawać 7 g (1 łyżeczka) dziennie; dzieci w wieku 5–12 lat powinny spożywać 15–40 g miodu dziennie.
Warto tu jeszcze wspomnieć o miodach Manuka
Miód jest produktem o niezwykle bogatym składzie chemicznym. Największą grupę związków w miodzie stanowią węglowodany (około 77–80%), głównie cukry proste. Na smak miodu mają z kolei wpływ znajdujące się w nim kwasy organiczne (np. glukonowy, jabłkowy i cytrynowy) oraz olejki eteryczne z nektaru. W skład miodu wchodzą również niewielkie ilości związków azotowych – trzeba tu wymienić przede wszystkim enzymy pochodzące z gruczołów ślinowych pszczół, a wśród nich inwertazę, która powoduje rozpad sacharozy do glukozy i fruktozy, amylazy i oksydazy. Bardzo ważnym enzymem jest lizozym wykazujący działanie przeciwbakteryjne. Miód zawiera też związki flawonowe (między innymi kwercetynę, kemferol) o działaniu przeciwzapalnym, a także niewielką ilość witamin, mikroelementów i hormonów, głównie acetylocholiny.
To, co odróżnia miód Manuka od innych miodów, to znajdujące się w nim substancje aktywne o wyjątkowych właściwościach antybakteryjnych (UMF). Prof. Peter Molan z uniwersytetu Waikato w Nowej Zelandii wynalazł metodę testowania pozwalającą naukowo udowodnić siłę leczniczego działania miodu.
Niebagatelne znaczenie dla jakości tego miodu ma fakt, że pochodzi on z wolnych od zanieczyszczeń terenów Nowej Zelandii oraz jest wytwarzany z nektaru jednego gatunku rośliny, a dokładnie Leptospermum scoparium, czyli krzewu Manuka występującego wyłącznie na obszarze Australii i Nowej Zelandii.
Miód Manuka doskonale sprawdza się przy leczeniu zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego – reguluje czynności trawienne żołądka, poprawia przemianę materii. Z powodzeniem stosuje się go u osób chorujących na wrzody, cierpiących na zespół jelita drażliwego (IBS). Silne działanie antyseptyczne miodu Manuka sprawia, że jest on niezwykle skuteczny przy zwalczaniu bakterii: Gram-dodatnich, Gram-ujemnych, Helicobacter pylori, grzybów, pierwotniaków, paciorkowca, gronkowca. Miód Manuka daje doskonałe efekty również przy leczeniu infekcji i zakażeń skórnych. Warto stosować go na trudno gojące się rany, odleżyny, rany cukrzycowe, skaleczenia, oparzenia. Jego skuteczność sprawdzono także przy leczeniu stanów przeziębieniowych: chrypki, suchości w gardle, bólów gardła, kaszlu, zapalenia zatok.
Właściwie istnieje jeszcze tylko jedno przeciwwskazanie – alergia na produkty pszczele. Miód jest silnym alergenem, ale uczulenie sporadycznie występuje u osób, które nie mają innych alergii, np. na pyłki kwiatów albo jad pszczeli. Osobom uczulonym chcącym stosować miód Manuka zalecam kontakt z lekarzem, podobnie pacjentom chorym na cukrzycę.
Myślę, że w tym temacie warto jeszcze wspomnieć o mleczku pszczelim i propolisie
Propolis
zwany jest też kitem pszczelim, w ulu spełnia funkcje zabezpieczające przed zakażeniami, bakteriami, pleśnią i innymi drobnoustrojami. Z jednego ula uzyskuje się ok. 50g propolisu.
Skład chemiczny propolisu nie jest jeszcze do końca znany. Różni się ze względu na kraj pochodzenia, rodzaj roślin i żywicy zbieranej przez pszczoły. Zawiera kilkaset substancji aktywnych biologicznie, występują w nim m.in. flawonoidy, kwasy aromatyczne, estry, sterole, kwasy tłuszczowe i mikroelementy.
Działanie propolisu:
- ze względu na właściwości bakteriobójcze bardzo dobrze sprawdza się w leczeniu grypy, przeziębień, zapalenia krtani, astmy oskrzelowej i innych chorób układu oddechowego
- działa pomocniczo w dolegliwościach układu pokarmowego (nieżytach żołądka i dwunastnicy oraz wątroby)
- wykorzystywany w stomatologii, szczególnie w leczeniu zapaleń jamy ustnej i paradontozy
- regenerujące działanie przydatne jest przy leczeniu chorób skóry i ran, oparzeniach i odmrożeniach
- wzmacnia organizm w stanach zmęczenia i osłabienia
- reguluje ciśnienie tętnicze krwi i uszczelnia naczynia włosowate
- wspomaga w leczeniu chorób zwyrodnieniowych i reumatycznych, powodując ustępowanie bólów i obrzęków
Szereg badań potwierdziło antybiotyczne, przeciwzapalne i antyoksydacyjne właściwości propolisu. Dla niektórych naukowców propolis stał się antybiotykiem XXI wieku. Wg doc. dr Schellera (kier. Zakładu Mikrobiologii Śląskiej Akademii Medycznej, jest autorem oznaczania antybakteryjnej aktywności kitu pszczelego) odbudowa tkanki kostnej i skórnej regeneruje się sześciokrotnie szybciej niż w przypadku zastosowania innych farmaceutyków. Również badania prowadzone w Centrum Leczenia Alzheimera w Wielkiej Brytanii wskazują na pozytywną rolę w zmniejszaniu symptomów choroby.
Najlepiej przyjmować propolis rano i w południe przed posiłkami po 20-30 kropli w niewielkiej ilości letniego płynu. W aptekach dostępne są również maści propolisowe stosowane przy chorobach skóry.
Mleczko pszczele
to substancja służąca do karmienia larw pszczół i trutni przez pierwsze dni życia, powstaje w gruczołach gardzielowych pszczół robotnic.
Mleczko pszczele zawiera przeciętnie ok. 65% wody, 12% białka, 12% cukrów, 6% lipidów, 5% kwasów organicznych , hormony, sole mineralne i witaminy (z grupy B, wit. PP). Ilość witamin przewyższa tu znacznie miód i pyłek kwiatowy. Występuje w nim ponad dwadzieścia makro- i mikroelementów : m.in. miedź, magnez, potas, krzem, żelazo, cynk, siarka. W skład mleczka wchodzą kwasy tłuszczowe nasycone i nienasycone, fosfolipidy, sterole i woski.
Ze względu na nietrwałość należy je przechowywać w lodówce w temp. 0-5 st. C – w takich warunkach zachowuje swoje właściwości przez okres roku.
Wpływ mleczka pszczelego na organizm:
- przyspiesza odnowę tkanek, wg badań skraca czas gojenia ran i oparzeń, zapobiega odwapnieniu kości po ciężkich złamaniach
- wykazuje właściwości przeciwbakteryjne, działa m.in. na gronkowce złociste, dwoinki zapalenia płuc, laseczki wąglika
- hamuje rozwój pleśni patogennych i drożdżaków
- działa korzystnie na serce i układ krążenia, ma zastosowanie w stanach pozawałowych, nadciśnieniu tętniczym, miażdżycy, stanach zapalnych żylnych i naczyniowych
- ma wpływ na układ nerwowy, mobilizuje do odnowy fizycznej i psychicznej
- zapobiega i leczy schorzenia przewodu pokarmowego (zapalenia jelita, stany zapalne woreczka żółciowego, trzustki i wątroby), pobudza procesy przemiany materii
- wspiera w leczeniu schorzeń reumatycznych, m.in. w reumatoidalnym zapaleniu stawów, chorobie zwyrodnieniowej stawów, bólach pourazowych
- pomocne w chorobach nerek i nadnerczy, działa moczopędnie wspierając leczenie otyłości
- wykazuje korzystny wpływ na dolne drogi oddechowe, stosowane przy przeziębieniach
Mleczko pszczele występuje w postaci tabletek do ssania, kapsułek, syropów. Zalecana dawka dla dorosłej osoby wynosi 50mg -300mg dziennie, dla dzieci o połowę mniej.
Ze względu na szczególne właściwości w odnowie komórek, mleczko pszczele znalazło szerokie zastosowanie w kosmetyce. Jest istotnym składnikiem wielu kremów, balsamów i innych preparatów pielęgnacyjno-odżywczych przeznaczonych do każdego rodzaju skóry.
Recepta na sporzadzenie nalewki z kitu pszczelego (kit pszczeli - propolis)
Nalewke z kitu pszczelego przygotowujemy w nastepujacych proporcjach: 50 g rozdrobnionego kitu pszczelego zalac 12 litra spirytusu. Butelke nalezy szczelnie zamknac i odstawic na dobe. Po tym czasie nalewke mozna juz stosowac.
Katar
Zanurzyc w propolisie zakonczona wata paleczke, lekko odsaczyc i wypedzlowac obie dziurki nosa.
Przeziebienie, anginy, stany zapalne gardla, jamy ustnej, dziasel i jezyka
Do szklanki letniej wody wlac 20 kropli nalewki i plukac jame ustna i zajete angina migdaly. Zabieg powtarzac trzy razy dziennie przez kilka kolejnych dni, nawet jesli ustapia objawy choroby.
Oprocz tego zazywac dwa razy dziennie po 10 kropli w stolowej lyzce wody lub na kostce cukru.
Skaleczenia i oparzenia
Przemyc zranione miejsce utleniona woda i nalozyc na nie opatrunek nasaczony nalewka propolisowa. Zabieg powtrarzac w zaleznosci odpotrzeb jeden lub dwa razy dziennie.
Egzemy, zmiany grzybicze
Zanurzonym w nalewce platkiem ligniny parokrotnie w ciagu dnia lekko przetrzec zmienione chorobowo miejsca. Nie osuszac. Zabieg powtarzac az do skutku.
Owrzodzenie zoladka i jelit
Oprocz ordynowanych przez lekarza lekow, zololecznicy polecaja zazywanie propolisy trzy razy dziennie po 15 kropli na lyzke wody lub kostke cukru. Propolis nalezy przyjmowac na pol godziny przed posilkami.
Bakteryjne i wirusowe schorzenia narzadow kobiecych
Do irygacji stosowac roztwor 20 kropli w 1/2 litra wody. Zabieg wykonywac raz dzienine przez 2 tygodnie.
Pyłek kwiatowy to męskie komórki rozrodcze produkowane przez kwiaty. Do wydania przez roślinę owoców, nasion konieczne jest dostanie się pyłku z pylników na znamię słupka, następnie zapłodnienie i rozwój zarodka nowej rośliny. Aby zwiększyć szansę na zapłodnienie, rośliny produkują pyłek w bardzo dużych ilościach.
Pyłek kwiatowy jest oprócz miodu podstawowym pokarmem pszczół. Miód to pokarm energetyczny, pyłek to białko, tłuszcze, sole mineralne, witaminy, kwasy organiczne i hormony.
Pszczoły zbierają z kwiatów pyłek, mieszają z odrobiną miodu, nektaru lub śliny i w postaci uformowanych kulek, odnóży przenoszą do ula w specjalnych koszyczkach na tylnych nogach. Pyłek w formie odnóży nazywamy pyłkiem pszczelim.
Znoszony do ula pyłek przeznaczony jest na bieżące potrzeby pokarmowe, oraz tworzone są zapasy na okres braku pyłku w przyrodzie. Świeży pyłek składany jest do komórek, ubijany, pokrywany miodem. Następuje proces fermentacji (zbliżony do fermentacji kiszonej kapusty). Zakonserwowany pyłek to pierzga.
Pyłek pszczeli może być w części przechwytywany przez pszczelarza przy użyciu poławiaczy pyłku. Następnie jest suszony, zamrażany lub w inny sposób konserwowany. Jest cennym produktem odżywczym i leczniczym.
Skład chemiczny pyłku
Właściwości odżywcze i terapeutyczne pyłku wynikają z bardzo bogatego składu chemicznego, zidentyfikowano w nim ponad 250 różnych związków chemicznych.Są to:
węglowodany, tłuszcze, białka, składniki mineralne, witaminy, rutyna, olejki eteryczne, fitocydy, antybiotyki-inhybiny, hormony, enzymy, kwasy organiczne,stymulatory wzrostu.
Węglowodany - to przede wszystkim fruktoza, glukoza, maltoza, oraz w mniejszej ilości: arabinoza, ryboza, izomaltoza i wiele innych.
Tłuszcze. W pyłku wyodrębniono 12 kwasów tłuszczowych, między innymi: kwas palmitynowy, linolowy, linoleowy, arachidonowy.
Białka W pyłku wykryto 32 aminokwasów. Są to: fenyloalanina, izoleucyna, leucyna, lizyna, metionina, treonina, walina, alanina, prolina, seryna, histydyna, glicyna i inne. Zawartość aminokwasów w pyłku dochodzi do 12%.
Składniki mineralne. Pyłek jest bogaty w wiele składników mineralnych: makroelementów i mikroelementów. Wyodrębniono: potas, fosfor, wapń, magnez, sód, krzem, mangan, żelazo, miedź, cynk, jod, selen i inne.
Witaminy. W pyłku pszczelim zidentyfikowano następujące witaminy: A, B1, B2, B3, E, C, B6, PP, P, D, H, B12, kwas foliowy, inozytol, biotynę, kwas pantotenowy, kwercytynę.
Inne składniki. Enzymy: amylaza, inwertaza, fosfatazy, peroksydazy i inne, których stwierdzono 42.
Kwasy organiczne: jabłkowy, mlekowy, cytrynowy, winowy, szczawiowy, bursztynowy, i wiele innych.
Właściwości odżywcze i lecznicze pyłku pszczelego
Własności biologiczne pyłku wynikają z jego składu chemicznego. Zobacz!
"Pyłek jest bez wątpienia najwartościowszym odżywczym produktem roślinnym. Wszak to męskie komórki płciowe roślin decydujące o ich budowie i rozwoju. W nich koncentrują się wszelkie składniki, podstawa budowy organizmu przyszłej rośliny". -Cz. Bańskowoski ("Farmacja Polska")
Badania przeprowadzone nad pyłkiem pszczelim, szczególnie z ostatnich lat potwierdzają korzystny wpływ pyłku na zdrowie człowieka.
Badania potwierdziły następujące właściwości pyłku:
Odżywcze. Pyłek stanowi bardzo cenną odżywkę uzupełniającą dzienne racje żywnościowe w aminokwasy, biopierwiastki, witaminy.Wzmacnia apetyt, skutek widoczny już po kilku dniach przyjmowania,reguluje przemianę materii, doprowadza do normalizacji, spadku wagi osób otyłych, wzmacnia organizm, szczególnie zalecany osobom ciężko pracującym w szkodliwych warunkach, dzieciom, osobom starszym, osłabionym, regeneruje,
działa antyanemicznie (zwiększa liczbę czerwonych ciałek krwi), zwiększa poziom żelaza w surowicy krwi.
Odtruwające (detoksykacyjne). Pyłek eliminuje lub zmniejsza szkodliwe oddziaływanie szeregu czynników chemicznych na organizm człowieka.Pyłek osłania tkankę wątrobową przed zatruciem substancjami toksycznymi, a w przypadku zatrucia ułatwia wydalanie toksyn, ułatwia odnawianie tkanki wątrobowej uszkodzonej innymi przewlekłymi chorobami, przyjmowaniem dużej ilości leków, wspomaga leczenie choroby alkoholowej, uzupełnia niedobory bioelementów (będące wynikiem choroby), pyłek podnosi odporność organizmu na zakażenia, zwiększa ilość limfocytów, zwiększa ilość przeciwciał, przyspiesza leczenie zakażeń.
Antydepresyjne, uspokajające. Pyłek pszczeli poprawia psychiczne samopoczucie człowieka.
zmniejsza nerwowość, rozdrażnienie, wzmacnia system nerwowy osłabiony na skutek stresu lub przepracowania,
wspomaga leczenie depresji, umożliwia obniżenie dawek preparatów antydepresyjnych,wspomaga także leczenie nerwic wegetatywnych, zwiększa ukrwienie tkanki nerwowej, podwyższa sprawność psychiczną, zwiększa koncentrację układu nerwowego,
Antyalergiczne. Pyłek pszczeli wspólnie z miodem może służyć do leczenia chorób alergicznych.
Stosowanie pyłku wspólnie z miodem skutecznie leczy katar sienny, astmę lub znacznie łagodzi ich objawy.
Przeciwmiażdżycowe. Pyłek ma wyraźne działanie przeciwmiażdżycowe.Pyłek obniża poziom lipidów (trójglicerydów i cholesterolu), hamuje agregacje (zlepianie) płytek krwi, wspomaga więc ograniczanie miażdżycy, wspomaga leczenie stanów pozawałowych, wspomaga leczenie nadciśnienia, zaburzeń krążenia obwodowego.
Antybiotyczne. Wyciągi z pyłku kwiatowego mają silne działanie przeciwdrobnoustrojowe, działają na bakterie, na grzyby, jest skuteczny w leczeniu stanów zapalnych jamy ustnej, szczególnie gdy jest użyty razem z propolisem,
w przewodzie pokarmowym pyłek niszczy lub wstrzymuje działalność bakterii chorobotwórczych.
Regulujące trawienie. Pyłek jest stosowany przy rozstroju żołądka, wspomaga leczenie silnych zaparć, przynosi poprawę w niektórych biegunkach,
wspomaga leczenie choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, zmniejsza krwawienia.
Lecznicze schorzeń prostaty. Wyciągi z pyłku wykazują lecznicze działanie w schorzeniach gruczołu krokowego.
W początkowym stadium choroby hamuje ją, zmniejsza możliwość nawrotów, w przewlekłym zapaleniu wspomaga leczenie prostaty antybiotykami i fizykoterapią.
Wspomagające leczenie cukrzycy. Wyciągi z pyłku kwiatowego zwiększają wydzielanie insuliny. Pyłek spożywany przez chorych na cukrzycę skutecznie pomaga obniżyć poziom cukru we krwi.
Poprawiające wzrok. Pyłek poprawia ostrość widzenia, jest to skutek dużej zawartości ryboflawiny (wit. B2) i innych bioelementów w pyłku.
Przeciwzapalne. Pyłek wspomaga leczenie wewnętrznych stanów zapalnych organizmu.
Kosmetyczne. Odżywiające, wzbogacające i odmładzające skórę.
Pierzga, czyli pszczele zapasy pyłku kwiatowego
Naturalna pierzga, to zakonserwowany przez pszczoły pyłek kwiatowy. Spożywana jest przez pszczoły w okresach braku pyłku w przyrodzie, jesień, późna zima, wczesna wiosna. Pszczoły po przyniesieniu pyłku do ula układają go warstwami w komórkach, dodają wydzielinę gruczołów ślinowych, dopełniają komórki miodem. W temperaturze ula ok. 30° C. dochodzi do fermentacji mlekowej pyłku, zarazem jego zakonserwowania.
Pierzga ma wyższą wartość spożywczą niż pyłek, lepszą przyswajalność i bogatszy skład chemiczny. Jest pokarmem o dużej zawartości białka, witamin, składników mineralnych, substancji biotycznych. Podobnie jak pyłek posiada dobre właściwości lecznicze, odtruwające. Zastosowanie pierzgi jest analogiczne jak pyłku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz